Çocukluğumun fotoğrafı. Piyanoya başladığım yıllar.6 yaşındayım ve piyanonun pedallarına ayağım yetişmiyor.Ve bir bayram günü .Çabalarını şimdi anladığım annem , kırmızı kadifeden bir elbise dikmişti ve büzgülü etek kısmına fistodan beyaz çiçekler kondurmuştu . Beni ne çok süslerdi kendi el emeği göz nuru ile ..Ve ben evlenip Balıkesir'e giderkenki üzüntüsünü , şimdi anlıyorum ,kapris kıskançlık demiştik,oda vardı,ama derinlerdeki yaşamı nasıl acılarla doluydu ..Anemmm.. Babam,o problemli,ama bir o kadarda değerli bilgiler veren insan , ilk notaları bana öğreten ve piyanoyu Istanbul'un1956 yıllarında bana yaşatan insan , benim hukuk fakültesine girmeme sebep olan insan ,aynı zamanda ailesine acılar yaşatan bir baba,kabına sığmayan bir enerjinin ve kendini anlatamanın verdiği kompleksle yaptığı yanlışlar .....
Ve Istanbul Ünüversitesi bahçesinde Süha ile çekilmiş bir foto ... O bahçe ki ,neçok ünüversiteli sevgiliyie güzel anlar yaşatmıştır ...Sevgimizin ikinci yılı 1970 .. yani gençliğin bireyliğini öğrenmeden toplumu kurtarmaya çalıştığı yıllar ...
Ne güzelki tüm bedeline rağmen ,kendi değerlerimi kendimi keşfederek topluma ve çocuklarıma daha faydalı oldum .
Üzerimde Paris'ten canım ağabeyim Barış'ın getirdiği etek ve bluz .. Hoş olanı ağabeyimin tahminle getirdiği her kıyafetin bana olması .. hiç bir ölçümde yanılmazdı bana güzel olduğumu hissettirirdi .Rakipsiz sevildim ne mutlu bana şimdide çocuklarım bana bu güzellikleri yaşatıyor .... hayata teşekkür ediyorum bana yaşattıkları için tüm üzüntü ve zorluklarına rağmen........
